تو و من!

تمامِ هیچِ من، غرق شدن میان تو پوچ بی نهایت است و من حدود حریمَ م را هر روز و هر شب می شکنم تا برایت بگریم و گرمای حضورت سراسر سکوت تنم را به فریاد وا دارد...

نجیبِ آسمانی من، انفجار احساسمان را رنگ آمیخته ام تا فضایی کند تمام تاریکی هامان را!

آرامِ مواج من؛ صخره دل هامان را تراشیده ای تا گوهری نایاب بیافرینی که الماس ها، به شگفتی می آورد...

صحرای صاف من، آرامش را آفریده ایم برای هم تا مرگ را نفس تازه کنیم...

آبشارِ شوق من هیجان را به تحرک واداشته ایم تا نقش رکود در حیاتمان کم رنگ شود!

دل آرای من، ما به هم پیوستیم تا ادامه دهیم آدم و حوا را...

زمستان 98