صاد و سین ما

هیچ کس بلد نبود از لبخند درست استفاده کند...ان را بر لبان مترسک ها می دوختندبر لبان مجسمه ها میتراشیدندخومان هم که ان را میزدیم...ولی تو میدانستی؛ان را میکشیدی.تو لبخند را میکشیدی هر چند دردناک.تو ان ها را طرحی میکردی بر روی کاغذ بدون بغض های انتهایش...همه چیز در مورد ان ها عالی بود همانطور که خودشان،البته تا جایی که من ان ها حماقت را نمیکردم...بعد از ان جمله بغض های انتهای ان لبان خندان رو شدند؛م,نقطه ...ادامه مطلب